بغض مــــی کنی ُ
آسمان را مـــی بینی ُ در آغــــوش مـــی گیری . .
من چه ؟
مــــرا هـــم مــی بینی ؟!
فکــــر مــی کنی آسمان جوابت را نمی دهد ؟!
فکــــر مــی کنی رنگین کمان بغضت را ندیده ست ؟!
فکــــر مــی کنی من تـــو را با درد نا آشنــــا میدانــــم ؟!
فکــــر مـــی کنی رنج َت را ندیـــدم ؟!
تو کلا فکــــر هم می کنی ؟!!!
بغض ٬ آرامشش را بر هـــم مـــی زند
میخواهــــد ببارد . .
امــا نمــی داند برای چـــ ه ٬ کـــ ه ؟!
مـــی نویسد ٬
امـــا آرامشــــی حس نمی کنـــد !
حقَ ش می دهـــم ٬
به دنبال گمشـــده ای می گـــردد که پیدا شدنی نیست . . .
ایـــن روزهــا سبـــز ی ِ رنگ چشمانت
آرامش بخش وجودم می شود . .
حتـــی در خیال ِ آسمانیَم . .
هـــرگز نفهمیدی چه گذشت . .
ساده امدی . .
ساده رفتـــی . .
نه در امدنت دخالتــــی داشتم . . .
و نه در رفتنت . .
و تـــو مرا بازی فرض کـــردی .!
چـــرا ؟
در دوران آسمان !!
چشمهایت رنگ بهار را به ارمغان دارد !
شیرین میشوی ! هر چند . . .
بهارم را تلخ و دور میکنی !